Ik moest vluchten door een soort ondergrondse tunnel en kwam uiteindelijk uit op een mooie groene plek in de natuur. Daar was ik veilig en ik voelde mij er thuis. Ik beloofde mijn kat dat ik over dit avontuur een boek zou gaan schrijven. Toen ik wakker werd, was ik uit mijn doen. Ik kon het niet helemaal verklaren. De droom voelde als iets belangrijks en heeft mij de rest van de dag en ook de dagen erna flink beziggehouden. Steeds moest ik denken aan de belofte. Ging ik echt een boek schrijven? Ik had daar toch helemaal geen tijd voor? Die gedachte maakte mij verdrietig.

Een sterk verlangen
Ik ben altijd wel bezig met wat een droom mij probeert te vertellen. Dromen leggen onderliggende verlangens of problemen waar je mee worstelt, bloot. Zo ervaar ik dat in ieder geval wel. De droom over mijn kat liet mij op dat moment inzien dat er nog een verborgen verlangen in mij huisde dat aandacht verdiende. De drang om zelf verhalen te schrijven was al sinds mijn kindertijd sterk aanwezig. Toch durfde ik het lange tijd niet serieus te nemen.

Dat wil niet zeggen dat ik nooit heb geprobeerd een boek te schrijven. Na de droom over mijn kat bedacht ik door de jaren heen diverse verhaallijnen. Soms droomde ik nieuwe verhalen die ook weer bruikbaar waren voor mijn boek. Ik schreef de ideeën op in notitieboekjes. Maar als ik weer eens een poging ondernam om het boek te schrijven, liep ik al heel vlug vast.

Hoe kan het ook anders
Ik had nog helemaal geen schrijfmeters gemaakt. Hoe had ik kunnen denken dat ik wel even een verhaal zou kunnen opschrijven. Schrijven voelde stroef, het ging niet vanzelf. Ik heb daardoor lang gedacht dat schrijven niet bij mij paste. Hoe het zo gekomen is dat ik van schrijven ben gaan houden lees je hier.

Nu ik al enige tijd korte verhalen en blogs schrijf, merk ik dat ik een verhaal veel vlotter op papier krijg. Ik zou niet willen beweren dat het vanzelf gaat, maar ik denk dat ik meer vertrouwd ben geraakt met het hele proces.

Vaker achter die laptop zitten
Dat is wat er veranderd is. Ik ga er vaker voor zitten. Dat kan variëren van een half uur tot drie uur. Op die manier voelt het heel behapbaar om een kort verhaal binnen een of twee weken te schrijven. De praktijk wijst soms anders uit, daar moet ik dan wel eerlijk in zijn. Ik heb ook nog een leven daarnaast dat zich er weinig van aantrekt dat ik ’s avonds nog wil bruisen van de energie om een geweldig verhaal te schrijven. Maar toch, vaak is het ook echt een kwestie van even die knop omzetten. Dat geldt voor zoveel dingen. Als je eenmaal aan iets begint, merk je dat je er best nog energie voor hebt en dat het meestal ook voldoening geeft.

Toch maar aan dat boek beginnen?
Het houdt me erg bezig. Zoals ik nu schrijf, denk ik dat ik het aan zal kunnen. En zeker ook niet onbelangrijk; ik weet welk verhaal ik wil vertellen en hoe het in grote lijnen moet lopen. De laatste tijd denk ik steeds vaker: Zal ik gewoon maar gaan beginnen?

Dat gaat nooit lukken
Ik moet best creatief zijn met tijd. En ik wil mijn korte verhalen blijven schrijven omdat ik nog zoveel ideeën heb die ik uit wil werken. Ik zou daar gek zijn om dan ook nog aan een boek te beginnen. Laat het toch zitten!

Tja, daar heb ik misschien wel een punt. Maar kan het kwaad als ik dat gebied toch voorzichtig weer probeer te verkennen, met de discipline en ervaring die ik nu heb?

Gewoon doen
Zo is het met alles. Als je nooit iets probeert, zul je ook nooit weten of iets wel of niet haalbaar is. Neem nou de hoofdpersoon uit mijn verhaal Wens bijvoorbeeld. Door een onbedoelde wens raakt hij alles kwijt. Maar omdat hij er steeds voor kiest om in beweging te blijven, blijken er toch meer mogelijkheden voor hem te zijn dan hij in eerste instantie dacht.

En wat ga ik nu doen? Blijf ik wachten totdat het ideale moment is aangebroken om een boek te schrijven of begin ik er gewoon maar aan? Het is niet zo dat er volgend jaar een boek afgerond moet zijn natuurlijk. Ik mag er zo lang over doen als ik zelf wil.

Alleen al het idee dat ik straks toch echt aan een boek begin, maakt mij blij. Ik krijg er energie van als ik er aan denk. En laat ik nou net een goed voornemen hebben voor dit jaar:

Ik wil mij zoveel mogelijk richten op datgene waar ik blij van word.

Zal ik dan toch maar aan een nieuw avontuur beginnen? 
De verleiding is erg groot.