Er waren nog zoveel verhalen te vertellen die ik niet kende. Over zijn onbezorgde jeugd in Amsterdam, de kwajongensstreken die hij met zijn broers uithaalde en over de fietstocht naar Friesland. In Wierum, een dorpje aan de Waddenzee, woonden zijn grootouders. In de zomer fietste hij er een keer met zijn vader en zijn jongste broer naartoe om er een paar nachten te logeren. Inmiddels leeft mijn opa niet meer, maar dit verhaal heb ik altijd onthouden. Ik vond dan ook dat dit mijn eerste verhaal moest zijn voor mijn website. Dat was op 4 september 2020. De dag dat mijn opa honderd jaar zou zijn geworden.

Waarom wil ik zo graag schrijven?
Ik heb daar geen duidelijk antwoord op. Ik ben niet, zoals mijn opa en oma, een geboren verteller. Als ik spontaan een verhaal probeer te vertellen, lukt het me niet om de aandacht van anderen vast te houden. Ik praat te zacht, ik overdrijf te weinig. Tenminste, ik denk dat het daardoor komt. Achter mijn laptopscherm voel ik me veiliger. Ik mag nadenken over de woorden en zinnen, ik mag ze weer wissen, ik mag opnieuw beginnen. Toch heb ik er lang over gedaan om echt te gaan schrijven. Diep vanbinnen voelde ik wel de behoefte. Als kind al eigenlijk. Ik herinner me nog dat ik plezier beleefde aan het schrijven van opstellen. Maar echt een verhaal schrijven, een boek schrijven, dat was meer iets voor anderen. Toch had ik ideeën genoeg. Maar wie zat er nou op mijn verhalen te wachten? Dat heb ik vaak gedacht. En als ik heel eerlijk ben, denk ik dat nog steeds wel eens.

Doe het niet
Ja, als je er dan zo onzeker over kunt zijn, waarom doe je het dan? Waarom zou je jezelf dan kwellen? Ga gewoon iets leuks doen. Dat klopt inderdaad. Zo kun je je hele leven nergens aan beginnen omdat je veel twijfelt. En daar hoeft ook niets mis mee te zijn. Het belangrijkste in het leven vind ik nog altijd dat je vooral een leuke tijd probeert te hebben. Toch hebben we allemaal dromen. Jij hebt vast ook dromen. En ik ben er steeds meer van overtuigd geraakt dat je die dromen op zijn minst serieus mag nemen. Want het zegt namelijk wel iets over wie je bent en wat je nou eigenlijk echt wilt in het leven.

Het begin
Laatst herinnerde ik me dat ik als kind ooit eens heb geprobeerd een verhaal zoals De brief voor de koning te schrijven. Dat boek was toen mijn lievelingsboek en nu nog steeds wel eigenlijk. Ik weet nog dat ik begon met iemand die in zijn bed lag in een kasteel. De persoon hoorde paardenhoeven over de ophaalbrug denderen. Het waren zwarte ridders met een geheimzinnige boodschap voor de koning. In mijn hoofd was het een fantastisch verhaal. Ik kon er een heel boek mee vullen, dacht ik. Maar op papier bleef er niets meer over van dat geweldige idee. Ik kon het maar beter bij lezen houden.

Zo zijn er meer momenten in mijn leven geweest. Als ik een idee had voor een boek en ik probeerde het op te schrijven, leek het nergens op. Toch heeft het me nooit losgelaten. In de zomer van 2018, toen ik in verwachting was van mijn dochtertje, was ik wat milder naar mezelf toe. Waarom meteen aan een heel boek beginnen?, dacht ik toen. Begin toch eens klein. Ik had genoeg te vertellen over wat ik in mijn eigen leven meemaakte. Kleine dingen vaak, zoals ontmoetingen op straat, mooie vakanties. Overal zijn verhalen te vinden. En juist die gedachte heeft mij gebracht waar ik nu ben.

Nu alleen nog maar opschrijven
Ja, was het maar zo makkelijk. Soms kan het wel zo werken. Maar ik kan ook maanden zwoegen op een verhaal. Toch merk ik dat als ik regelmatiger schrijf, de verhalen ook vlotter ontstaan. Dat is eigenlijk pas sinds kort.

Twee jaar geleden ben ik begonnen met verhalen op mijn website te delen. Ik wilde iedere maand een verhaal af hebben. In het begin lukte mij dat ook. Nederland zat in een lockdown en ik was mijn baan kwijtgeraakt. Een ideale situatie om veel te kunnen schrijven.

Totdat ik weer een baan vond.

Met een klein meisje om mij heen, heb ik ’s avonds pas tijd voor mezelf. De energie die ik had in 2020, raakte ik in 2021 kwijt. Opnieuw wennen aan een werkplek en ook nog moeder zijn. Het maakte dat ik ’s avonds gewoon doodmoe was. Van schrijven kwam weinig terecht.

De focus verplaatsen
Wat wil je nou eigenlijk? Wil je gewoon af en toe een leuk verhaal schrijven, of wil je het serieuzer gaan aanpakken? Die vragen stelde ik aan mezelf eind vorig jaar. Het antwoord kwam meteen; ik geniet van verhalen schrijven. Alleen al de gedachte dat ik veel met schrijven bezig kan zijn, geeft mij een geluksgevoel. Dus ja, ik ga het eindelijk maar eens echt serieus nemen.

En toen kwamen de ideeën vanzelf. Het gebeurt mij steeds vaker dat ik tijdens een korte wandeling ingevingen krijg voor een nieuw verhaal. Veel meer dan dat ik ooit heb gehad. Ik schrijf al mijn ideeën op. Als ik aan een nieuw verhaal wil beginnen, hoef ik maar te kiezen welk idee ik uit wil werken. Dat is zo fijn!

Hoe nu verder?
Aan het delen van verhalen op mijn website ben ik nu wel een beetje gewend geraakt. Ik schrijf sinds kort ook een blog bij de verhalen. Hoe ben ik op dit verhaal gekomen? Hoe is het schrijfproces verlopen? Ik ben erachter gekomen dat ik het schrijven van een blog net zo leuk vind als korte verhalen schrijven. Maar dit is nog niet de grootste stap die ik heb gezet.

Ik ben ook een podcast begonnen. Deze is hier te beluisteren. In mijn podcast deel ik ook mijn korte verhalen en vertel ik iets over wat mij inspireerde om de verhalen te schrijven. Ik heb er zin in om veel mooie afleveringen te maken. Maar ik vind het ook doodeng.

Gaat het wel lukken? Wat vinden mensen van mijn stem? Waar gaat het mij brengen? Daar heb ik geen antwoord op. Het enige dat ik weet is dat ik nu al veel plezier beleef aan het maken van de opnames. Dus laat ik er maar gewoon voor gaan!