De zon scheen al de hele week. Als je hoofdje op mijn schouder rustte, keek ik uit het raam naar de hoge bomen.
Gele bladeren dwarrelden loom naar beneden. Hier had ik op gewacht. Ik wilde de bladeren onder de wielen horen ritselen.
Een harde wind was genoeg om de bontgekleurde bomen te veranderen in kale geraamtes. We moesten opschieten.
‘Blijf toch lekker binnen. Het is koud buiten!’ had de kraamhulp geroepen.
Maar de zonnestralen kusten onze wangen toen wij samen voor het eerst naar buiten mochten.

Ik voelde me kwetsbaar. Je was nog zo klein. Had je het wel warm genoeg? Was je er nog? Bij iedere stap werden mijn benen steeds zwaarder. Vechtend tegen mijn slaap strompelde ik door het gouden bed van bladeren dat op ons lag te wachten. Het gegak van een groep ganzen klonk als een echo na in de ijle lucht. Ze waren al veranderd in zwarte stippen die een voor een verdwenen in een lage, rode zon. Je knipperde met je ogen en maakte een klein, zacht kreetje. De eerste ganzen die je hoorde. Ze waren op weg naar een nieuw leven.
Net als wij.

Vogels zingen in het groene bladerdak. Ik zet de wandelwagen weer in beweging.
Blaadjes knisperen onder mijn voeten die zich krachtig afzetten op het wandelpad.
Ik zwaai terug en je begint heel hard te lachen.
Jij en ik zijn samen negen maanden door de tijd gereisd.