“…en dat we door een filter te vervangen of onze aandacht te verleggen blinde vlekken kunnen creëren of nieuwe vensters kunnen openen, zelfs zonder dat we ons daar bewust van zijn.”
Helen Jukes – Het hart van de honingbij
Leven in het moment.
Als ik wakker word van de fluitende vogels is het moment al weg. Mijn hoofd springt aan en ik denk dingen als: ik wil vandaag een blog en een verhaal schrijven, aan mijn boek werken, opruimen in huis, lezen in het zonnetje, dat nieuwe recept uitproberen. Maar ik moet ook op tijd mijn dochtertje van school halen, boodschappen doen, koken en vanavond moet ik weg. Wat zal ik als eerste doen als ik straks een paar uur voor mezelf heb? Misschien eerst gaan schrijven. Of zal ik eerst de boodschappen doen? Mijn ademhaling wordt gejaagder, ik voel mij licht in mijn hoofd. Het is vijf uur in de ochtend. Ik zou nog wat moeten slapen voordat de dag begint. Het resultaat? Ik zit doodmoe aan de ontbijttafel en luister maar half naar mijn kwebbelende meisje. Laat ik het vandaag maar rustig aan doen. Ik heb ook nooit eens tijd! Deze gedachten maken mij onrustig. Ik krijg het niet voor elkaar om daar anders over te denken. Een leven in het hier en nu lijkt onbereikbaar. Bestond er maar een gouden formule voor.
Zoveel te doen, of toch niet?
Ik weet dat ik mijn gedachten moet loslaten, ze niet zo serieus moet nemen. Als dat lukt, kan ik makkelijker mijn aandacht verplaatsen naar het moment zoals het is. Voor mij zijn er drie methoden die mij daarbij helpen:
• mijn gedachten opschrijven
• mediteren
• yoga
Het stomme is dat ik veel onrust voel als ik er mee wil beginnen. Want een boekje pakken en iets opschrijven, tien minuten gaan zitten of een yogasessie van een half uur, zijn handelingen die tijd kosten. Tijd die ik naar mijn idee niet heb. Toch dwing ik mezelf om deze gewoonten te blijven integreren in mijn leven. Het opschrijven van mijn gedachten geeft mij rust in mijn hoofd, mediteren helpt mij te focussen op de taken die er echt toe doen en yoga zorgt voor ontspanning in mijn lijf waardoor het in mijn hoofd ook wat rustiger wordt.
Wat ik vervelend vind, is dat mijn gedachten niet altijd tot stilstand komen als ik daarmee bezig ben. Vaak genoeg buitelen ze over elkaar heen terwijl ik wil ontspannen in een yogahouding. Als ik focus op mijn ademhaling tijdens een meditatie, denk ik aan alle onderwerpen waar ik nog over wil schrijven. En het opschrijven van wat mij bezighoudt, kan naderhand ook juist weer voor onrust zorgen als ik al schrijvende op nieuwe ideeën kom.
Zal ik er dan maar mee stoppen? Tot nu toe lukt het mij om die neiging te onderdrukken. Want ik zie heus wel in dat het mij, ondanks mijn drukke hoofd, helpt om me te blijven concentreren op wat echt belangrijk voor mij is.
Je kunt zoveel doen in een leven en tegelijkertijd ook weer niet. Kies je zoals ik voor een gezin dan lever je een stukje vrijheid in. Maar dan lieg ik tegen mezelf. Want toen ik nog geen moeder was, had ik voor mijn gevoel ook nergens tijd voor. En daar heb ik iets te pakken. Dat idee nergens tijd voor te hebben. Als ik die gedachte nou eens los zou kunnen laten. Maar hoe doe ik dat?
Ik laat het al los, maar ik heb het niet door
Nu het bijna zomer is, maak ik een paar keer per dag een rondje door de tuin. Vorig jaar heb ik mijn tuin laten verwilderen. Ik wilde mijn tuin insectenvriendelijker maken nadat ik het boek Het hart van de honingbij had gelezen. Een kwetsbaar verhaal over een jonge vrouw die voor een bijenvolk gaat zorgen. De bijen leren haar anders te kijken naar haar eigen leven en te breken met vastgeroeste patronen. Ik vond het een boek met mooie inzichten. Ook ben ik veel te weten gekomen over bijen. Het heeft mij doen inzien dat ik met mijn tuin een bijdrage kan leveren aan de leefomgeving van insecten.
De aanleg van de tuin heb ik bijna helemaal losgelaten. Dat was spannend omdat het onbekend voor mij was. Toch heeft er lange tijd niets zo kloppend gevoeld als die wilde tuin. Als ik door mijn tuin loop, geef ik mijn moestuinbakken wat water. Daarna kijk ik of ik nog iets nieuws kan ontdekken tussen de honingklaver, brede ereprijs, beemdooievaarsbek en nog vele andere inheemse planten die goed zijn voor insecten. Als ik zie dat een plant teveel woekert, trek ik hem uit de grond.
En nu komt het: tijdens dat rondje door mijn tuin, zie ik alleen nog maar wat er groeit en kijk ik naar de bijen en hommels die om mij heen gonzen. Dan merk ik dat mijn gedachten vervagen. Dat gebeurt al in een paar seconden.
Meer tijd dan ik dacht
Waar ik vorig jaar nog krampachtig vasthield aan inheemse bloemen die op een bepaalde plek moesten groeien, kan ik het nu loslaten. Als een plant het niet overleeft, dan was het gewoon niet de juiste plek. Natuurlijk kan ik de grond wat aanpassen waardoor die ene plant wel kan blijven groeien. Maar ik doe het niet. Het is zo mooi om te zien wat er allemaal komt aanwaaien. Ik kan gewoon kiezen wat ik weghaal en wat ik laat staan.
De laatste tijd begin ik steeds meer overeenkomsten te zien tussen mijn manier van tuinieren en de manier waarop ik tegen tijd aankijk. Klinkt misschien een beetje vaag, of niet? Ik zal het proberen uit te leggen.
Als ik al mijn wensen in een dag probeer te proppen dan voel ik stress. Meestal komt er dan weinig van mijn plannen terecht. Laat ik het los, dan is eigenlijk alles goed wat er die dag gebeurt. En dan sta ik ervan te kijken dat ik in de drukte van het dagelijks leven een moment vind om even mijn blog aan te scherpen, een half uur aan een kort verhaal te schrijven, een idee voor mijn boek uit te werken en ook nog een kwartiertje te lezen in de zon. Het lijkt vanzelf aan te komen waaien, net als de planten in mijn tuin.
Toch een gouden formule?
Als ik dan toch een gouden formule mag geven over leven in het moment: ga een paar minuten in je tuin aan het werk. Sta daarna even stil bij wat je nu, op dit moment zou willen aanpakken. Het idee nergens tijd voor te hebben, verdwijnt bij mij dan vanzelf. Ik heb het al losgelaten nog voordat ik er erg in heb. Dat wil niet zeggen dat de onrust in mijn hoofd weg is. Integendeel. Maar ik begin te accepteren dat die onrust er ook gewoon bij hoort. Ik kan het steeds vaker als een momentopname zien. En dat geeft mij een beetje meer rust.
12 juni 2023
Wil jij jouw tuin ook laten verwilderen? Dit zijn websites die ik regelmatig bezoek:
