Er was een beeld vernield, er was een dader en er was een motief. Ik zat vast in een standaard verhaal met karakters die te eenzijdig bleven. Ik was gewoon te aardig voor ze. Totdat ik de film Hot Fuzz zag. Het zorgde ervoor dat er tijdens het schrijven een slechte kant in mij naar boven kwam. En dat was precies wat mijn verhaal nodig had.

Hoe blijft het spannend?
Er moest een spanning in het verhaal zitten. Het lukte mij maar niet om die erin te vlechten. Bert, de beheerder van de buurttuin, was een vervelende man. Dat was van het begin af aan duidelijk in het verhaal. Hij mocht de dader niet zijn, dat was te makkelijk. Ik had bedacht dat er veel commotie zou ontstaan rondom het vernielde beeld en dat uiteindelijk zou blijken dat de poes het beeld had omgestoten. Maar steeds klonk er een stemmetje in mijn hoofd: het blijft zo saai.

Op die momenten nam ik Agaat, de vrouw met het kapotte Boeddhabeeld in haar tuin, weer onder de loep. Er was iets met die vrouw. Ze kon niet alleen maar een beetje eigenaardig zijn. Ze kon niet alleen maar een slachtofferrol hebben. Wat was er met haar aan de hand? De film Hot Fuzz gaf mij het antwoord.

Een goed motief
Wanneer is er sprake van een goed motief? In de film zien we de Londense agent Nicholas Angel die, tot zijn grote ongenoegen, wordt overgeplaatst naar het dorpje Sandford. Een dorp waar nooit iets gebeurt. Ieder jaar weer wordt het dorp gekozen tot ‘Dorp van het jaar’. Een titel die door de plaatselijke buurtwacht beschermd wordt.

Nicholas Angel krijgt een hele reeks mysteries voor zijn kiezen om op te lossen. De eigenaresse van het tuincentrum glijdt uit, komt ongelukkig ten val en wordt gespietst door een heggenschaar. De journalist van de plaatselijke krant krijgt een brok steen van de kerktoren op zijn hoofd en valt dood neer. ‘Allemaal ongelukjes,’ zeggen alle dorpsbewoners. Maar daar is Nicholas niet zo zeker van.

Ik heb flink gelachen. De film zit vol flauwe humor met een vette knipoog naar allerlei actiefilms en Britse detectives. Heerlijk om naar te kijken. Als je de film eerst graag wilt zien, lees dan niet verder.

Er zijn verschillende verdachten, allerlei mogelijke motieven. Uiteindelijk komt Nicholas erachter dat de leden van de buurtwacht achter de mysterieuze ongevallen zitten. Een groepje minderjarige jongens is omgebracht omdat ze bier dronken in het café. Een huis, met de bewoner er nog in, wordt opgeblazen omdat het een lelijk huis is. Een vrouw wordt onthoofd omdat ze een irritant lachje heeft. Allemaal zaken die de titel ‘Dorp van het jaar’ kunnen schaden. Een titel die koste wat het kost behouden moet blijven. ‘The greater good’ zoals ze de leden maar blijven herhalen als Nicholas alle moordzaken aan hen opsomt.

Zijn dit nou goede motieven? Ik denk dat deze vraag er eigenlijk niet toe doet. Alles kan een motief zijn. Als het maar iets toevoegt aan het verhaal. En zo kwam ik op een idee.

De vrouw achter de hazelaars
Eerder schreef ik dat Agaat eindelijk vanachter de hazelaars tevoorschijn kwam. Je leest het hier. Ik was erg verrast toen dat gebeurde. Er stond geen zielige vrouw voor mijn neus. Dit was een ontspoorde vrouw. Toch durfde ik er niet meteen in mee te gaan. Tot nu toe had ik vooral kleinere verhalen geschreven. Verhalen waarbij er geen ruimte was om veel karakters aan bod te laten komen. En waarbij ik voor mijn gevoel netjes binnen de lijntjes bleef kleuren. Maar in dit verhaal was die ruimte er wel. En ik zag in dat als ik dit verhaal wilde afmaken, ik zelf ook wel wat slechter mocht denken over één karakter.

Het vernielde beeld was ineens helemaal niet meer zo belangrijk. En toen begon ik mogelijkheden te zien. Wat als Agaat, net als de buurtwacht in Hot Fuzz, tot alles in staat zou zijn om mensen uit haar buurttuin te verdrijven. Alleen maar omdat ze niet in haar tuin pasten. Of omdat ze iets gedaan hadden wat haar niet zinde.

Is het me gelukt een detective te schrijven?
Ik weet het nog steeds niet. Uiteindelijk is de misdaad, de vernieling van het Boeddhabeeld, ondergeschikt aan het verhaal. Er is ook geen detective, rechercheur, of hoe je het ook wilt noemen, die een mysterie ontrafelt.

Ik hoor tegenstrijdige geluiden uit mijn omgeving. De een vond het een detective en werd ook echt verrast. De ander herkende er geen detective in en vond het ook niet spannend genoeg. Dit verhaal was moeilijk om te schrijven, soms ook erg frustrerend. Maar toen ik wist wie Agaat was, heb ik er vooral veel plezier aan beleefd. Het verhaal is gelopen zoals het moest lopen.

En nou ben ik eigenlijk wel benieuwd wat jij ervan vindt. Ik zou het erg leuk vinden als je het mij in een reactie hieronder laat weten.