Vakantie aan zee. In gedachten zag ik het voor me. Een strakblauwe lucht, een lekker zonnetje, pootjebaden in de golven. Maar dat liep een jaar geleden anders. De zon liet zich nauwelijks zien, het was koud en de wind beukte in mijn gezicht terwijl ik met mijn fiets het duin opklom. ‘Heb ik eindelijk vakantie, krijg ik van dit kloteweer!’ riep ik uit.
Het bankje
In de verte doemde er een kale bomenrij voor mij op. De dode takken staken schril af tegen het duinlandschap. Er stond een bankje. Toen ik er voorbij wilde fietsen hield ik even halt. Op de rugleuning van het bankje stond een tekst gegraveerd:
Zeil op de wind van vandaag.
Ik las het en de woorden susten mijn gedachten. Weg was mijn frustratie.
Met een glimlach op mijn gezicht fietste ik de zee tegemoet. Ik zag kleurrijke bloemen die dansten in de wind terwijl ik weer van het duin naar beneden zoefde. Ik voelde hoe sterk mijn lijf was terwijl ik tegen de wind in trapte. In het zeewater keek ik naar de wolken die steeds van vorm veranderden. Ik maakte er foto’s van. Ik was volmaakt gelukkig.
Zo zou ik me altijd wel willen voelen
Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Als je ernaar gaat zoeken, stuit je op allerlei tips om zoveel mogelijk kalmte en geluk te ervaren. Daar probeer ik mijn weg nog steeds in te vinden. Zelf heb ik veel baat bij yoga, mediteren en wandelen in de natuur. Ik kan zeggen dat het mijn kijk op mijn eigen leven in positieve zin heeft veranderd.
Super, zou je denken. Fijn voor jou. En dat is het ook. Maar toch lukt het me lang niet altijd om dat geluksgevoel vast te houden. Voor ik het in de gaten heb, ben ik weer in een tunnel beland met beperkende gedachten. En iedere keer word ik er door verrast.
Nog harder mijn best doen?
Misschien is dat mogelijk. Maar probeer eens aan niets te denken voor een minuut. Lukt het jou wel? Nou, mij dus niet. Er is geen schakelaar waarmee je je hersenen even niets laat denken. Gedachten zijn er gewoon. Je houdt ze niet tegen.
Wat ik wel heb geleerd is om mijn gedachten minder belangrijk te maken. Ik merk dat als ik regelmatig mediteer, ik met meer afstand mijn gedachten en gevoelens ervaar. Ze komen minder intens binnen.
Maar daarmee zijn ze nog niet verdwenen. Daar worstel ik nog steeds mee. Waarom kan ik niet gewoon zonder zorgen de dag doorkomen? Want er is altijd wel iets wat mijn aandacht vraagt.
De man op de handbike
De tekst op het bankje, mijn geluksgevoel in de duinen, daar zat natuurlijk een verhaal in. Op de terugweg nam ik het hele duinlandschap in mij op. Als kind ben ik ook eens door de Schoorlse duinen gefietst. In mijn herinnering wuifde het gouden helmgras in de wind. De duinen die ik nu zag, leken daar helemaal niet op.
Sommige stukken duin zagen er een beetje zwartgeblakerd uit. Voorzichtig groeide er her en der een jonge struik. Toen wist ik het weer. De duinen zijn een aantal jaren geteisterd door branden. Mijn herinnering aan die gouden duinen moest dus echt zijn.
Eerst dacht ik erover om mijzelf als hoofdpersoon in het verhaal te schrijven. Maar dat had ik al vaker gedaan. Ik wilde een ander karakter aan het woord laten. En ineens was hij daar. De man op de handbike. Hijgend en puffend klom hij een duin op terwijl ik hem met de wind in de rug voorbij sjeesde. Waarom zet hij niet zijn motor aan? dacht ik nog.
Laat het maar waaien
Bestaat er eigenlijk wel een dag zonder zorgen? Ik maakte mij druk om het weer tijdens mijn fietstocht. In mijn verhaal wil de man op de handbike nooit meer door de duinen fietsen die voor altijd verwoest zijn door de branden. Maar als er steeds meer berichten komen over de duinen die weer in bloei staan, wil hij er toch naartoe. Onder een voorwaarde: dat hij op eigen kracht de zee bereikt. Maar hoe hard hij ook zwoegt, het blijft een verwachting waaraan hij niet kan voldoen.
De wind loeide om mij heen en ik baalde. Maar toen ik het bankje zag, verplaatste ik, zonder het door te hebben, mijn aandacht. Ik keek om mij heen en zag wat er allemaal wel was. En mijn verwachting van de vakantie was niet meer belangrijk. De wind was er mee aan de haal gegaan. Een soortgelijke ervaring overkwam de man op de handbike. Je leest het hier.
Sindsdien probeer ik iedere nieuwe dag zonder verwachtingen te beginnen. Natuurlijk heb ik mijn verplichtingen, maar ik probeer er van tevoren niet zoveel van te vinden. De ene dag ervaar ik zonder al te veel zorgen, de andere dag is het moeilijker om mijn gedachten af te remmen. En ach ja, tegenwind op z’n tijd hoort er ook gewoon bij. Je zeilt op de wind van vandaag. Uit welke richting hij ook komt.
29 ju1i 2022
Lees ook:
Lees hier “Windkracht”:
Laat gerust een reactie achter.