De vertrouwde vitrinekast waar eerst de spullen van mijn man in stonden, later ook mijn spullen en daarna de prullaria die we samen kochten, is nu niets meer dan een leeg omhulsel dat ooit nog een keer naar de kringloop gebracht moet worden. Het geboortebord dat pronkte in de voortuin toen mijn dochter net geboren was, staat verstopt tussen wat oude stoelen. Boeken die ik allang vergeten was, roepen weer herinneringen op aan lezen in bed terwijl een zwarte kat zich tegen mijn rug aannestelt. Nu rust hij voor altijd onder de bramenstruik in de tuin. Op een tafel liggen schrijfsels van mijn schoonzus. Haar sterke handschrift doet niet vermoeden dat ze er al een jaar niet meer is. In de hoek staat een kastje wat zo typerend was voor mijn schoonmoeder. Haar geur heeft nog lang om dat kastje heen gehangen. Inmiddels is het vervaagd. Vreugde en verdriet, verstopt achter een deur die nu voorzichtig op een kier staat.

Een huis met mogelijkheden
De makelaar wist het mooi te verkopen toen mijn man en ik voor het eerst een voet zetten in ons toekomstige huis. Allebei droomden wij van wat we met al die opbergruimte konden doen. Ik dacht aan een plekje voor mijzelf om muziek te maken en te schrijven. Mijn man is een filmfanaat en fantaseerde over een minibioscoop. En toen mijn dochtertje geboren werd, dachten we aan een leuke speelplek. De laatste tijd denk ik aan afbreken zodat ik meer grond heb voor een moestuin of misschien zelfs een kas. Mogelijkheden genoeg.

Het zit hem niet in die ene ruimte
Dat heeft de praktijk ons wel geleerd. Ik zing in een band en speel ook basgitaar en toetsen. Als ik wil oefenen ga ik gewoon in de garage staan. Makkelijk zat. Schrijven doe ik overal. Aan een klein tafeltje op de bovenverdieping, aan de keukentafel, op de bank. Ik twijfel nog altijd of ik eigenlijk wel tijd heb om mij intensiever met de moestuin bezig te houden. Met twee moestuinbakken gaat het ook prima. En hebben we die bioscoop nou echt gemist de afgelopen jaren? Eigenlijk niet echt.

Waar een wil is, is een weg
Alles wat urgent voelt, gebeurt toch wel. Wat ik vaak vergeet is dat het niet niks is om te zorgen voor een baby, een dreumes, een peuter en nu een kleuter. Het is heel erg leuk, soms frustrerend en het kost veel energie. Als er tijd over is voor andere dingen, dan moet ik keuzes maken. Wat moet er gebeuren en wat doe ik het liefst. Dat zijn vragen die ik mezelf altijd stel als mijn kleine meid op bed ligt. De schuur opruimen is tot nu toe geen optie geweest.

Is er dan al die tijd niets opgeruimd?
Zeker wel, maar nog lang niet alles. Ik kan mijn levensloop de schuld geven. De afgelopen jaren zijn heftig, onrustig, verdrietig en tegelijkertijd ook wonderschoon geweest. Het verbaast me dat ik de tijd vond om bijvoorbeeld mijn tuin anders in te richten. Had ik die schuur er dan ook niet even bij kunnen pakken?

Misschien wordt het tijd om op te ruimen.
Misschien. Ik weet dat het een kwestie is van de eerste stap zetten. Een stap die we misschien hadden moeten zetten toen we net verhuisd waren en ik nog niet zwanger was. Toen we in het woonhuis een beetje gesetteld waren zeiden we vaker tegen elkaar: ‘Nu nog even de schuur opruimen.’ Een zinnetje dat, nu ik een periode van rust heb, steeds vaker door mijn hoofd spookt. Ik bekijk het per dag. Als ik tijd voor mezelf heb, probeer ik mij vooral te richten op waar ik behoefte aan heb. Wat ik nodig heb om die rust vast te houden. En dan gaan wandelen, lezen en schrijven altijd voor. Het komt wel goed met die schuur. Er komt een dag waarop ik de eerste stap zet.

Mag dat ook over tien jaar zijn?
Ja, waarom niet! Als alles meezit zie ik in de tussentijd mijn mooie dochter opgroeien, heb ik fantastische boeken gelezen, heb ik veel verhalen geschreven, heb ik de prachtigste wandelingen gemaakt en proost ik met mijn man op de toekomst tijdens de mooiste zonsondergangen. Wellicht hebben we dan ook een opgeruimde, verbouwde of afgebroken schuur. Of niet. De tijd zal het leren.